एक पत्र - आमच्या शिक्षकाला ...

 चि. अरिन,
सर्वप्रथम शिक्षकदिनाच्या अनेक शुभेच्छा !
तुला आमचा आद्य गुरु मानण्याचे कारण म्हणजे, रूढार्थाने आम्ही दोघे कितीही शिकलो असलो तरी आयुष्य जगताना लागणारी मुळाक्षरे ही तू आल्यानंतरच गिरवायला सुरवात केली रे आम्ही !!

प्रसंग पहिला - तुझा जन्मदिवस, अर्थात  १४ एप्रिल. भर उन्हाळ्याचे दिवस असल्याने हॉस्पिटल मधील चकाचक AC रूम घेतली असूनही त्यादिवशी नेमके लाईट गेलेले आणि भरीस भर म्हणून संपूर्ण हॉस्पिटलचा जनरेटर बिघडलेला! मी अतिशय अस्वस्थ होते. आणि जन्मल्याबरोबर बाळाला छान दुपट्यात गुंडाळायचे सोडून, तुझ्या दोन्ही आज्या तुला संपूर्ण उघडा करून हातावर घेऊन फिरवत होत्या, अगदी दिवसभर!! अशा हतबल वातावरणात अगदी शांत राहायचे सामर्थ्य कसे रे आले तुझ्याकडे ?

प्रसंग दुसरा - पाच महिन्याची maternity leave संपल्यामुळे तुला पाळणाघरात ठेवायला सुरुवात केली ते दिवस. बऱ्याच वेळा तर तू झोपेत असायचास. मग तू, तुझी bag, माझी पर्स अशी सगळी वरात रिक्षात बसायची. ते क्षण संपूच नये असे वाटत असतानाच पाळणाघर यायचे आणि मग मनात नसतानाही तुला शिल्पा टीचरकडे सोपवावे लागायचे. तिथे सर्व टीचर व मावश्या खूप खूप चांगल्या होत्या व त्यांनी तुला खूप जपले, तरीही माझ्या मनातील अपराधीपणाची भावना अजूनही तशीच आहे. पण तू ? डोळ्यात पाण्याचा थेंबही न आणता आनंदी चेहेऱ्याने परिस्थितीचा स्वीकार करण्याचा समंजसपणा  कुठे शिकलास तू राजा?

प्रसंग तिसरा - डॉक्टरांनी चुकीचे antibiotics दिल्यामुळे पुढचे तीन दिवस तुला हॉस्पिटलमध्ये राहावे लागले. त्यात भरीस भर म्हणून सलाईन नीट  लागले नाही, व तुझा गोजिरवाणा हात सुजला होता. आम्ही दोघे डोळ्यातले पाणी मोठ्या कष्टाने थोपवत होतो. अशा वेळी, हात दुखत असतानाही खूप खेळकर होतास तू. कसे जमवलेस रे बाळा हे?

प्रसंग चौथा- तू थोडासा मोठा झालेला. मस्त बोलायला शिकलेला. आणि आम्ही दोघे - अतिरिक्त वाढलेला मेंदू व शब्दसंपत्ती यांचा उपयोग एकमेकांशी भांडायला करणारे - जगातील असंख्य नवरा-बायको प्रमाणेच !! असेच एकदा आमची तात्विक चर्चा रंगात आली होती. आवाज चढत चालले होते. तू त्याच टेबलावर बसला आहेस, याची जराही दाखल नं  घेता. आणि अचानक तू म्हणालास, "आई बाबा, काळजी करू नका" .... आमचे शब्द घशातच अडकले. आपले बाळ इतके मोठे कधी झाले?..... खर सांगते अरिन,  त्या दिवसानंतर तुझ्या मांडीवर डोके ठेऊन तुझ्याकडून बोबड्या स्वरातील अंगाईगीते ऐकताना खूप आधार वाटतो रे !!

प्रसंग पाचवा -  तुझे बाबा तीन महिन्यासाठी १२००० मैल दूर गेलेले. मी मारे सगळ्यांना सांगितले कि राहू आम्ही दोघेच, पण ते तितके सोपे नसते हे जाणवत होते. अशातच एक दिवस दुनियेचा वैताग डोक्यात घेऊन आलेली मी, काहीतरी छोटेसे कारण होऊन तुला ओरड ओरड ओरडले. पण ते जाणवेपर्यंत उशीर झाला होता. तुला time-out दिल्यानंतर हताश झालेली मी सुन्नपणे सोफ्यावर जाऊन बसले- डोळे मिटून, कितीतरी वेळ - काही वेळाने तू जवळ आलास, आणि प्रेमाने म्हणालास - "आई, तू sad नको होऊस. i m sorry. मी नाही वागणार असे पुन्हा ".... माझा कंठ दाटून आला. सोनू, स्वतःच्या छोटुश्या चुकीबद्दल लगेच माफी मागण्याची शिकवण कोणी रे दिली तुला? मोठी माणसे नाही करत असे - इतक्या सहज...

असे किती प्रसंग तुझ्याबरोबरचे ... आमच्या डोळ्यात नवीन शिकवणीचे अंजन घालणारे ...!! 

खरच, राजा, तुझे असणे, म्हणजेच आमचे हसणे ! We remain indebted forever ....!!!

फक्त तुझेच, 

आई-बाबा