नमस्कार,
खूपच trivial शीर्षक आहे ना लेखाचे? बरोबर, पण गम्मत अशी आहे की ही so called trivial सिस्टीम आपण कालांतराने गृहीत धरत जातो आणि कधीतरी अचानक त्यांची खरी किंमत जाणवून जाते आणि मग नकळत मनात येते - Thank Nature, I have a Family.. a great family...
काल ऑफिसतर्फे "7 Habits of Highly Effective People" या अतिशय नावाजलेल्या पुस्तकावरील workshop ला गेले होते. श्री Stephen Covey यांच्या या बेस्ट सेलर पुस्तकाने जगातील लाखो लोकांना जगण्याची योग्य दिशा दाखवली आहे. कालचे ट्रेनिंग हे निसंशय मी attend केलेल्या trainings मधील सर्वात बेस्ट होते. The training facilitator had a correct balance of personal and professional elements. नऊ म्हणजे नऊ वाजता workshop सुरु झाला. Concepts चे अतिशय सुंदर सहज स्पष्टीकरण आणि जोडीला श्री. Covey यांचे अनेक उत्तमोत्तम videos यात वेळ कसा गेला ते कळलेच नाही. In fact, वेळ अतिशय सत्कारणी लागतोय असे जाणवत होते.
ज्यांनी पुस्तक वाचले नाहीये त्यांचा शीर्षकावरून कदाचित असा गैरसमज होण्याची शक्यता आहे की हे पुस्तक फक्त professional efficiency साठी आहे. पण तसे नाहीये हं. श्री. Covey आपल्या अंतर्मनात दडलेल्या अनेक सुप्त प्रक्रिया अगदी मुळापासून ढवळून काढतात. तसे पहिले तर non-trivial, किंवा counter-intuitive असे काहीच नाही, पण तरीही ती सगळी प्रक्रिया कुठेतरी आपल्याला थेट भिडते.
या workshop मध्ये अनेक गमतीशीर आणि थोडया सिरिअस अशा अनेक activities करायच्या होत्या. त्यात एक activity अशी होती - समजा, तुम्ही तुमचा ८० वा वाढदिवस साजरा करताय. त्या पार्टीला कोणती ७ माणसे प्रामुख्याने तुमच्याबरोबर असावी असे तुम्हाला वाटेल? आणि ती माणसे त्यावेळी (किंवा आताही, for that matter) जिवंत असतीलच असे नाही -
नवल वाटेल ऐकून, पण विनाअपवाद प्रत्येकाच्याच लिस्टमध्ये फक्त आणि फक्त कुटुंबातील सदस्यच होते - आताचे मित्रमैत्रिणी किंवा ऑफिस मधील बॉस नाही. म्हणजे इतका लांबचा विचार करायची वेळ आली तेंव्हा nothing else mattered, but just the close family..
मग ज्या व्यक्ती इतकी वर्ष आपल्यासाठी महत्वाच्या आहेत त्यांना वेळोवेळी गृहीत का धरत जातो आपण? What is our way of telling them - "I care.. !! " सगळे धडपड कुटुंबासाठीच करताना एक गोष्ट मात्र सोयीस्करपणे मागे टाकत जातो आपण - आपला वेळ… इतकी काय घाई आहे? बोलू सावकाश बायकोबरोबर. काय कटकट करतायत बरं मुलं? जाऊ की ट्रिपला पुढच्या वेळी (?). आताचे माझे काम तर हातावेगळे होऊ देत. आई-बाबांची तक्रार काय नेहेमीचीच आहे. आता मी इतका/इतकी बिझी आहे, करेन की उदया फोन. काय बिघडणार आहे एका दिवसाने. घेतील की समजून ते …
Leo Babauta चे एक सुंदर वाक्य वाचले काल - Today is not the preparation for tomorrow. Today's is the main event....
थोडा वेळ थबकून सगळ्याचाच अर्थ लावायला काय हरकत आहे… नाही का?
खूपच trivial शीर्षक आहे ना लेखाचे? बरोबर, पण गम्मत अशी आहे की ही so called trivial सिस्टीम आपण कालांतराने गृहीत धरत जातो आणि कधीतरी अचानक त्यांची खरी किंमत जाणवून जाते आणि मग नकळत मनात येते - Thank Nature, I have a Family.. a great family...
काल ऑफिसतर्फे "7 Habits of Highly Effective People" या अतिशय नावाजलेल्या पुस्तकावरील workshop ला गेले होते. श्री Stephen Covey यांच्या या बेस्ट सेलर पुस्तकाने जगातील लाखो लोकांना जगण्याची योग्य दिशा दाखवली आहे. कालचे ट्रेनिंग हे निसंशय मी attend केलेल्या trainings मधील सर्वात बेस्ट होते. The training facilitator had a correct balance of personal and professional elements. नऊ म्हणजे नऊ वाजता workshop सुरु झाला. Concepts चे अतिशय सुंदर सहज स्पष्टीकरण आणि जोडीला श्री. Covey यांचे अनेक उत्तमोत्तम videos यात वेळ कसा गेला ते कळलेच नाही. In fact, वेळ अतिशय सत्कारणी लागतोय असे जाणवत होते.
ज्यांनी पुस्तक वाचले नाहीये त्यांचा शीर्षकावरून कदाचित असा गैरसमज होण्याची शक्यता आहे की हे पुस्तक फक्त professional efficiency साठी आहे. पण तसे नाहीये हं. श्री. Covey आपल्या अंतर्मनात दडलेल्या अनेक सुप्त प्रक्रिया अगदी मुळापासून ढवळून काढतात. तसे पहिले तर non-trivial, किंवा counter-intuitive असे काहीच नाही, पण तरीही ती सगळी प्रक्रिया कुठेतरी आपल्याला थेट भिडते.
या workshop मध्ये अनेक गमतीशीर आणि थोडया सिरिअस अशा अनेक activities करायच्या होत्या. त्यात एक activity अशी होती - समजा, तुम्ही तुमचा ८० वा वाढदिवस साजरा करताय. त्या पार्टीला कोणती ७ माणसे प्रामुख्याने तुमच्याबरोबर असावी असे तुम्हाला वाटेल? आणि ती माणसे त्यावेळी (किंवा आताही, for that matter) जिवंत असतीलच असे नाही -
नवल वाटेल ऐकून, पण विनाअपवाद प्रत्येकाच्याच लिस्टमध्ये फक्त आणि फक्त कुटुंबातील सदस्यच होते - आताचे मित्रमैत्रिणी किंवा ऑफिस मधील बॉस नाही. म्हणजे इतका लांबचा विचार करायची वेळ आली तेंव्हा nothing else mattered, but just the close family..
मग ज्या व्यक्ती इतकी वर्ष आपल्यासाठी महत्वाच्या आहेत त्यांना वेळोवेळी गृहीत का धरत जातो आपण? What is our way of telling them - "I care.. !! " सगळे धडपड कुटुंबासाठीच करताना एक गोष्ट मात्र सोयीस्करपणे मागे टाकत जातो आपण - आपला वेळ… इतकी काय घाई आहे? बोलू सावकाश बायकोबरोबर. काय कटकट करतायत बरं मुलं? जाऊ की ट्रिपला पुढच्या वेळी (?). आताचे माझे काम तर हातावेगळे होऊ देत. आई-बाबांची तक्रार काय नेहेमीचीच आहे. आता मी इतका/इतकी बिझी आहे, करेन की उदया फोन. काय बिघडणार आहे एका दिवसाने. घेतील की समजून ते …
Leo Babauta चे एक सुंदर वाक्य वाचले काल - Today is not the preparation for tomorrow. Today's is the main event....
थोडा वेळ थबकून सगळ्याचाच अर्थ लावायला काय हरकत आहे… नाही का?
No comments:
Post a Comment