Thursday, May 7, 2015

The Holiday (2006) : Dreams that come true....

नमस्कार,

सध्या वातावरणात मे महिन्याचा उत्साह ओसंडून वाहत आहे. मुलांना सुट्टया सुरु झाल्यामुळे घरोघरी कुठेतरी बाहेर फिरायला जायचे बेत ठरत आहेत. कोणी स्वित्झर्लंडला जाईल तर कोणी सिमल्याला.  कोणी जवळचाच कोकणातील एखादा निसर्गरम्य समुद्रकिनारा पालथा घालेल तर एखादयाला ताडोबाचे घनदाट जंगल साद घालेल. पसंती काहीही असो, प्रवास हा घडावाच अधूनमधून. इतके काही अनुभव जमा होतात नं आपल्या पोतडीत. आणि काही वेळा तर अख्खे आयुष्य बदलवण्याची ताकद असते प्रवासात. त्याचे उत्तम उदाहरण म्हणजे २००६ साली प्रदर्शित झालेला " The Holiday" हा हॉलीवूडपट. कुठेही नं जाता इंग्लंड मधील कंट्रीसाईड आणि लॉसअन्जेलीस यांची अतिशय नयनरम्य सहल घडवणारा.

अटलांटिक महासागराच्या दोन टोकाला राहणाऱ्या दोन तरुणी - एक प्रेमच न करता आलेली आणि दुसरी एकतर्फी प्रेमात अडकलेली. दोघीही निराश, हताश, आणि आयुष्याचा आतिशय कंटाळा आलेल्या. क्रिसमसमध्ये "काय करायचे या एकटेपणाचे" असा प्रश्न पडलेल्या. योगायोगाने त्यांची इन्टरनेट वर भेट होते आणि त्या "home exchange program for 2 weeks" मध्ये एकमेकींच्या घरी राहायचे ठरवतात. आणि मग त्यांचे आयुष्य कसे सुंदर वळणे घेत जाते याचा मागोवा म्हणजे हा चित्रपट.

स्टोरी इतकीच. पण मला कधीही प्रवासाचा मूड आला आणि लगेच कुठेही निघता येणे शक्य नसले की मग मी काही प्रवासावर आधारित चित्रपट बघते (दुधाची तहान पाण्यावर, actually . ) त्या यादीतला हा खूप वरच्या क्रमांकावरचा चित्रपट आहे. नक्की बघा आणि सांगा कसा वाटला ते.  You can easily watch it online. :)

 

Wednesday, May 6, 2015

अमिताभ बच्चन : एक अजब रसायन


नमस्कार,

तुम्ही आज times of India च्या Pune Times पुरवणीतली श्री. बच्चन यांची मुलाखत वाचलीत का? नक्की वाचा. अतिशय Polite, articulated, आणि तरीही precise and extremely straightforward.  निमित्त आहे त्यांच्या आगामी "पिकू" या चित्रपटाच्या प्रदर्शनाचे.

वयाची सत्तरी जाहीरपणे उलटून गेल्यावरही अजूनही प्रसिद्धीच्या शिखरावर विराजमान असलेले हे एक अजब व्यक्तिमत्व आहे -  आयुष्यातील असंख्य चढउतारांना अतिशय gracefully सामोरे जाऊन त्या सगळ्या अनुभवांना पुरून उरलेले. मला स्वतःला त्यांची "angry young man" ही इमेज फारशी भावली नाही कधी (अपवाद फक्त जंजीर या चित्रपटाचा). पण मंजिल किंवा मिली सारख्या चित्रपटातील अतिशय भावूक असा नायक मात्र जवळचा वाटायचा. स्वच्छ, आणि खर्जातले, गांभीर्य जपणारे संवाद आणि जोडीला काळजाचा ठाव घेणारी नजर… खूप आवडून जायचे ते.

आता जेंव्हा या सगळ्याचा जास्ती rationally विचार करते तेंव्हा श्री. बच्चन यांच्या personality मधील इतर अनेक पैलू लक्षात येतात. माझ्या मते सर्वात महत्वाचा गुण म्हणजे the ability to move on... "रंगुनी रंगात साऱ्या रंग माझा वेगळा" या उक्तीप्रमाणे असंख्य अनुभव घेऊनही ते त्या सर्वांपासून वेळीच अलिप्त झाले. शेवटी माणसाचे true character हे ती व्यक्ती "from within" काय आहे त्यावरच ठरत असते हे त्यांच्या "स्वतःला कॅरी करण्याच्या "पद्धतीतून सतत जाणवत राहिले. पडद्यावरची characters आणि प्रत्यक्षातील ते यामध्ये त्यांनी जाणीवपूर्वक अंतर ठेवले. चित्रपटातील भूमिकांचा विचार अतिशय "professionally" केला. कदाचित म्हणूनच त्यांच्याविषयीचा लोकांचा आदर दिवसेंदिवस वाढतच गेला असणार. जोडीला अतिशय मेहनत करण्याची तयारी आणि सतत नवीन काहीतरी शिकत राहायची वृत्ती… सगळेच थक्क व्हायला लावणारे.

त्यांच्या नवीन चित्रपटाला अनेक शुभेच्छा … !! आणि हो, ती मुलाखत मात्र जरूर वाचा. :)





 

Tuesday, May 5, 2015

Family: एक natural सपोर्ट सिस्टीम

नमस्कार,

खूपच trivial शीर्षक आहे ना लेखाचे? बरोबर, पण गम्मत अशी आहे की  ही so called trivial सिस्टीम आपण कालांतराने गृहीत धरत जातो आणि कधीतरी अचानक त्यांची खरी किंमत जाणवून जाते आणि मग नकळत मनात येते - Thank Nature, I have a Family.. a great family...

काल ऑफिसतर्फे  "7 Habits of Highly Effective People" या अतिशय नावाजलेल्या पुस्तकावरील workshop ला गेले होते.  श्री Stephen Covey यांच्या या बेस्ट सेलर पुस्तकाने जगातील लाखो लोकांना जगण्याची योग्य दिशा दाखवली आहे. कालचे ट्रेनिंग हे निसंशय मी attend केलेल्या trainings मधील सर्वात बेस्ट होते. The training facilitator had a correct balance of personal and professional elements. नऊ म्हणजे नऊ वाजता workshop सुरु झाला. Concepts चे अतिशय सुंदर सहज स्पष्टीकरण आणि जोडीला श्री. Covey यांचे अनेक उत्तमोत्तम videos यात वेळ कसा गेला ते कळलेच नाही. In fact, वेळ अतिशय सत्कारणी लागतोय असे जाणवत होते.

ज्यांनी पुस्तक वाचले नाहीये त्यांचा शीर्षकावरून कदाचित असा गैरसमज होण्याची शक्यता आहे की हे पुस्तक फक्त professional efficiency साठी आहे. पण तसे नाहीये हं. श्री. Covey आपल्या अंतर्मनात दडलेल्या अनेक सुप्त प्रक्रिया अगदी मुळापासून ढवळून काढतात. तसे पहिले तर non-trivial, किंवा counter-intuitive असे काहीच नाही, पण तरीही ती सगळी प्रक्रिया कुठेतरी आपल्याला थेट भिडते.

या workshop मध्ये अनेक गमतीशीर आणि थोडया सिरिअस अशा अनेक activities करायच्या होत्या. त्यात एक activity अशी होती - समजा, तुम्ही तुमचा ८० वा वाढदिवस साजरा करताय. त्या पार्टीला कोणती ७ माणसे प्रामुख्याने तुमच्याबरोबर असावी असे तुम्हाला वाटेल? आणि ती माणसे त्यावेळी (किंवा आताही, for that matter) जिवंत असतीलच असे नाही -

नवल वाटेल ऐकून, पण विनाअपवाद प्रत्येकाच्याच लिस्टमध्ये फक्त आणि फक्त कुटुंबातील सदस्यच होते - आताचे मित्रमैत्रिणी किंवा ऑफिस मधील बॉस नाही. म्हणजे इतका लांबचा विचार करायची वेळ आली तेंव्हा nothing else mattered, but just the close family..

मग ज्या व्यक्ती इतकी वर्ष आपल्यासाठी महत्वाच्या आहेत त्यांना वेळोवेळी गृहीत का धरत जातो आपण? What is our way of telling them - "I care.. !! " सगळे धडपड कुटुंबासाठीच करताना एक गोष्ट मात्र सोयीस्करपणे मागे टाकत जातो आपण - आपला वेळ… इतकी काय घाई आहे? बोलू सावकाश बायकोबरोबर. काय कटकट करतायत बरं मुलं? जाऊ की ट्रिपला पुढच्या वेळी (?). आताचे माझे काम तर हातावेगळे होऊ देत. आई-बाबांची तक्रार काय नेहेमीचीच आहे. आता मी इतका/इतकी बिझी आहे, करेन की उदया फोन. काय बिघडणार आहे एका दिवसाने. घेतील की समजून ते …

Leo Babauta चे एक सुंदर वाक्य वाचले काल - Today is not the preparation for tomorrow. Today's is the main event....

थोडा वेळ थबकून सगळ्याचाच अर्थ लावायला काय हरकत आहे… नाही का?





 

Thursday, April 23, 2015

जाधवगड : लढ, झगड, आगे बढ :)

 नमस्कार,

तुम्हाला प्रवास आवडतो का हो? मला वाटते की बहुतेक आवडत असावा. मला तर खूप आवडतो. स्वतःपासून वेगळे होऊन थोडे introspection करायची एक उत्तम संधी म्हणून.

कालच मी आणि ऑफिसमधील माझे सहकारी जाधवगड ला जाऊन आलो. ही एकेकाळची गढीच पण आता श्री. विठ्ठल कामतांनी तिचे हॉटेलमध्ये रुपांतर केले आहे. पुण्यापासून साधारण तीस किलोमीटर अंतरावरची ही जागा म्हणजे एका दिवसात रिफ्रेश व्हायचे एक मस्त ठिकाण आहे. अप्रोच रोड थोडा किचकट आहे पण it's worth the efforts. ज्यांना काही दिवस मुक्काम करायचा आहे अशांसाठी राहण्याची पण उत्तम सोय आहे. गढीचा antic, ancient लुक जपत सगळ्या रूम्समध्ये अत्याधुनिक सुविधा उपलब्ध करून दिल्या आहेत कामतांनी. :) त्यामधील दोन खास सूट्स - महाराजा व महाराणी- यांची भाडे तर दिवसाला २० ते २५ हजाराच्या दरम्यान आहे.

आम्ही सर्व जवळपास  सकाळी साडेनऊच्या सुमारास पोचलो तिथे. पोचल्यावर एका जंगी तुतारीने आमचे स्वागत झाले. हो, एवढा गड सर केला होता नं दहा वीस पायऱ्यांचा. :) आणि आम्हाला लगोलग थंडगार लिंबू सरबत देण्यात आले. तिथे एक अतिशय जड पाटा-वरवंटा ठेवला होता. तो वरवंटा हातात घेऊन दहा पुशप्स करणाऱ्याला surprise gift होते. माझी US मधील बॉस हौशीने पुढे सरसावली आणि तिने गिफ्ट मिळवले देखील. :)

सगळ्यांच्या पोटात कावळे कोकलत होते म्हणून आम्ही पुढे आलेल्या नाश्त्याचा भरपेट समाचार घेतला. मेन्यू वरील एकूण एक इटेम्स अप्रतिम होते. नाश्ता झाल्यावर आम्ही सर्वजण गडाची सैर करायला निघालो. गडावरील वस्तुसंग्रहालय आवर्जून बघण्यासारखे आहे. कामतांच्या पर्सनल कलेक्शन मधील असंख्य जुन्या गोष्टी तिकडे पाहायला मिळतात. साधारण राजा केळकर म्युझियम सारखाच प्रकार आहे पण तरीही ३०० वर्षांपूर्वीच्या गोष्टी पाहायला खूप मजा येते.
या परिसरात झाडेही खूप आहेत. एक चक्क बकुळीचे झाड आहे. तास-दोन तास फिरल्यावर पुन्हा भुकेने कब्जा घेतला. :) मग मनपसंत लंच, आणि खूप साऱ्या गप्पाटप्पा. हसणे-खिदळणे फोटोग्राफी… वेळ कसा उडाला कळलेही नाही.

परतल्यावर इतके रीफ्रेश्ड  वाटतेय म्हणून सांगू ! असा अधेमधे एक ब्रेक तो बनता ही बॉस. What say? :)






 

Wednesday, April 22, 2015

The joy of building things...

नमस्कार,

काल दिवसभरात दोन-तीन गोष्टी अशा घडल्या की  त्यांच्यामध्ये मला कमालीचे साधर्म्य आढळले. मग खोलात जाऊन तपास केला असता जाणवले की या सर्वांमध्ये काहीतरी बनविण्यातला आनंद हे समान सूत्र आहे.

काल सकाळी नेहेमीप्रमाणेच "आता वजन घटवायाचेच" या निश्चयाने व्यायामाच्या सायकलवर पेडल मारत होते. माझा अनुभव असा आहे की जर त्यावेळी टीव्हीवर काहीतरी चांगले सुरु असेल तर तो वेळ पटकन जातो आणि लक्ष सारखे कॅलरीमीटर कडे जात नाही :) . तर काल Julia Roberts आणि Richard Gere चा सदाबहार Pretty Woman लागला होता आणि तो सुद्धा HD वर. हा चित्रपट चालू असेल तर एका वेळी ५०० कॅलरीज जाळायला पण माझी काही हरकत नसते. :) तर या चित्रपटात एक प्रसंग आहे, ज्यामध्ये जुलिया रिचर्डला विचारत असते की तुझा पोटापाण्याचा उद्योग काय. त्यावर तो तिला सांगतो - "I buy/cell companies which are in financial difficulties." आणि मग तो तिला त्यातील dynamics समजावत असतो. ते सर्व ऐकून ती त्याला पुन्हा विचारते- "You don't make things, you don't build things, so what do you do Edward?". हा प्रश्न ऐकून तो अंतर्मुख होतो. आणि त्याच्याबरोबर मी पण …

माझी घाई सुरु आहे ऑफिसला निघण्याची. त्याचवेळी बाळाला (६ वर्षाच्या मुलाला) डे केअर मध्ये सोडायचे आहे. त्याला १०० हाका मारून झालेल्या आहेत तरीही ते "आई आलोच गं" असेच उत्तर आतल्या खोलीतून देतोय. माझे कुतूहल चाळवते आणि मी आत जाऊन बघते. चिरंजीव लेगोच्या तुकड्यांमधून एक अतिशय complicated आकार बनविण्याचा प्रयत्न करत आहेत. मी दाराबाहेर उभी आहे याचीही त्याला जाणीव नाहीये. अंगावर कोणता ड्रेस आहे, किती वाजले आहेत, भूक लागलेय बहुतेक असे कुठलेही विचार त्याच्या मनात नसावेत नक्कीच इतका तो तल्लीन झाला आहे. कुठलीही self-help/motivational/philosophical पुस्तके न वाचताही स्वारी त्या क्षणांचा पुरेपूर आनंद लुटत आहे. आणि त्या तल्लिनतेकडे बघत मी भारावल्यासारखी दारात उभी आहे …

संध्याकाळची वेळ. तिघेही घरी जमलो आहोत आणि नेहेमीप्रमाणे सोसायटीमध्ये राउंड मारायला बाहेर पडत आहोत. तितक्यातच नवरा अचानकपणे म्हणतो की  आज आपण प्रश्नोत्तरांचा गेम खेळूया. म्हणजे तो प्रश्न विचारणार आणि मी उत्तर द्यायचे असे. (यामागे कदाचित माझी नेहमीचीच बोरिंग बडबड टाळावी असाही उद्देश असेल कदाचित. असो.) पण त्या गेममध्ये मी ही रमते. आणि तो एकदम विचारतो "what are the things which you have learned/tried to learn after your formal school, college and university education is over? When was the last time you lost yourself trying to create things? " I am speechless again, for the third time in a day.

आता मात्र ठरवले आहे- काहीतरी बनवायचेच. paper quilling ने सुरुवात करूया म्हणतेय …. मला माझे हरवलेपण अनुभावायचेय …



 

Tuesday, April 21, 2015

फक्त एक श्वास…

नमस्कार,

गेले काही दिवस मी एक खूप सुंदर अनुभव घेत आहे - श्वासाच्या जाणीवेचा. जे लोक नित्यनेमाने मेडीटेशन करतात त्यांना हा रोजचाच अनुभव असेल. त्यामुळे हा लेख खास माझ्यासारख्याच "अचपळ मन माझे नावरे नावरिता' वाल्या मानसिकतेच्या लोकांसाठी आहे.

काय आनंद असतो म्हणून सांगू स्वतःचाच स्वतःशी चाललेला मुक्त संवाद अनुभवण्यात… जास्त काही लागत नाही आणि त्याला. घरातला कुठलाही शांत कोपरा आणि सकाळची शुचिर्भूत वेळ. आपण काहीच करायचे नाही. नुसते डोळे मिटून बसायचे. आणि जमेल तेवढा मनापासून दीर्घ श्वास घ्यायचा प्रयत्न करायचा. मग आणखीन एक… मग त्यापुढचा. इतकेच…

काय काय चालू असते हो आपल्या मनात ! - कुकरची शिट्टी बंद केली का?  - back to breathing - ह्या महिन्यासाठी finance जरा नीटच manage करावा लागणार आहे बहुतेक…. back to breathing - manager has sent a nice note of appreciation, waw ! .... back to breathing... मला खरंच वजन "क्ष" इतके करायचे आहे. काय मज्जा येईल. मग मी तो त्यादिवशी पाहिलेला ड्रेस घेईन…. and back to breathing... काल बाळ थोडं कमीच जेवलं का? थोडा बारीकच वाटतोय तो. … and back to breathing...

आले नं लक्षात मला काय म्हणायचे आहे ते? :)

पण महत्वाचे काय तर "back to breathing" मग कधीतरी ती लय सापडते. आपण नकळतपणे श्वासांचा rhythm enjoy करू लागतो. We start appreciating the moment.. the very present.. सगळे गुंते कसे अलवारपणे सुटल्यासारखे वाटतात. समोरचा मार्ग, आजचा दिवस डोळ्यासमोर स्वच्छ उभा राहतो. का कोण जाणे, पण मनात एक खोल समाधान शांती झिरपल्यासारखी वाटते. मी तर निसर्गाचे आभार मानते त्यावेळी- आजचा नवानितळ दिवस मला अनुभवायला दिल्याबद्दल ….

 

Monday, April 20, 2015

August Rush

नमस्कार,

गेल्या आठवडयात आम्हा तिघांनाही बराचसा मोकळा वेळ होता. पण तरीही आजकाल पंचाईत अशी होते की खूप आशेने टीव्ही लावावा तर काहीही चांगले पाहायला मिळत नाही. सर्व प्रकारच्या मराठी  मालिका आमच्या "to watch" लिस्ट मधून कधीच बाद झाल्या आहेत. हिंदी चित्रपटही अगदी चुकून बघितला जातो. आणि इंग्लिश चित्रपटांचेही तसेच. परवा मात्र अगदी अपघातानेच एक चांगला चित्रपट बघायला मिळाला. चित्रपटाचे नाव ऑगस्ट रश.

टेक १: एक तरुण आणि तरुणी भेटतात. दोघांची कॉमन आवड संगीत. त्यांना निसर्गातील प्रत्येक गोष्टीत एक नाद, लय जाणवत असते. तर असे हे वेडे जीव भेटतात आणि एका रात्रीनंतर त्यांची ताटातूट होते. ती गर्भवती राहते पण तिचे मूल जन्मतःच दगावले अशी तिची समजूत करण्यात येते.

टेक २: एक दहा अकरा वर्षाचा अतिशय भावूक निळ्या डोळ्यांचा मुलगा विनवणी करतोय. रिमांड होम मधील एका अधिकाऱ्याची. त्याला कुठेही जायचे नाहीये. त्याला विश्वास आहे की त्याचे आई-वडील आहेत, आणि ते कधीतरी त्याला भेटतील. परिस्थितीपुढे कोणाचाच काही इलाज नाही हे जाणवल्यावर तो मुलगा चक्क पळून जातो. जगात वेगवेगळे अनुभव घेत जातो. तहानभूक हरवणारी अशी एकच गोष्ट सोबतीला - संगीत. लोकांची गर्दी, भांड्याचे आवाज, भटक्या लोकांच्या आरोळ्या या सगळ्यातच त्याला एक नाद जाणवत असतो. मजल दरमजल करत तो चक्क एका प्रसिद्ध संगीत विद्यालयात दाखल केला जातो. तेथील शिक्षकही त्याच्या प्रतिभेने चकित होतात.

इकडे या तरुणीला आपल्या वडिलांकडून कळते की तिचा मुलगा जिवंत आहे. तिकडे तो तरुण आपल्या प्रेयसीला शोधत असतो. आपल्याला एक मुलगाही आहे हे त्याला ज्ञात नसते.

उरलेला चित्रपट म्हणजे या तीन जीवांच्या पुनर्भेटीचा उत्कट प्रवास आहे. सर्वात शेवटी जेंव्हा त्या तिघानाही जेंव्हा शब्दावाचून या नयनिचे त्या नयनी सर्व जाणवते तो क्षण आम्ही तिघांनी अक्षरशः हातात हात गुंफून अनुभवला… खरंच अप्रतिम !!

 
 






 

Wednesday, April 15, 2015

Before Sunrise, before sunset, and before midnight...

नमस्कार,

तुम्ही जर चांगल्या चित्रपटांचे भुकेलेले असाल तर तुम्ही वर उल्लेखलेली Triology नक्की पाहिलेली असेल. मला स्वतःला त्या मालिकेतला तिसरा चित्रपट अजून बघायचाय. पण पाहिलेले पहिले दोन निव्वळ अप्रतिम आहेत.

पहिल्या भागात आपल्या कथेचे नायक आणि नायिका अपघाताने एकत्र येतात, युरोप मधील ट्रेन प्रवासात. बोलता बोलता एकमेकांसमोर उलगडत जातात. मग ठरवून ट्रेनमधून खाली उतरतात आणि व्हिएन्नाच्या नितांतसुंदर गल्ल्यांमधून भटकत वेळ घालवतात. खरे तर तिला जायचं Paris ला आणि त्याला US ला. पण हाती असलेले क्षण ते कसे जगतात हे अनुभवण्याचीच गोष्ट आहे. प्रेमाचा आविष्कार तर आहेच, पण त्या ही पलीकडे जाऊन त्यांचे संवाद इतके सहजसुंदर आहेत की असे वाटते की एक कॅमेरा रोल होतोय आणि दोन माणसे त्याचे भानच नसल्यासारखी हितगुज करत आहेत. या मनीचे त्या मनी… दोघेही एकमेकांना एका ठरलेल्या ठिकाणी सहा महिन्यांनी भेटतील या आश्वासनावर पहिला भाग संपतो. दोघं वेगळे होतात -पत्ते, नंबर वगैरे काहीही नं जाणून घेता…

दुसरा भाग सुरु होतो तो एका बुक स्टोर मध्ये. तो प्रसिद्ध लेखक आहे. आपल्या नुकत्याच प्रसिद्ध झालेल्या कादंबरीचे अभिवचन करत तो युरोपभर हिंडत आहे. एक दिवस तो Paris मध्ये येतो. आणि एका बुक स्टोर मध्ये चर्चा करत असताना त्याला ती भेटते… दोघांमधील अधुरा संवाद पुन्हा सुरु होतो. आणि मधला नऊ वर्षाचा काळ अतिशय तलम हळुवारपणे उलगडत जातो.

अनेक समीक्षकांनी या दोन्ही - खरंतर तिन्ही - चित्रपटाना " one of the best romantic films ever" म्हणून गौरवलेले आहे. अर्थात म्हणून त्यांना निव्वळ romantic movies असे लेबल नाही लावता येणार. माझ्या मते त्या दोघांमधील संवाद हाच चित्रपटाचा आत्मा आहे.

एक सहज अनुभव म्हणून नक्की बघा हे चित्रपट. तुम्हाला आवडतील अशी खात्री आहे माझी.

 
 





 

Tuesday, April 14, 2015

Labor in Freedom..

नमस्कार,

गेले काही दिवस माझे नवरोजी Albert Einstein चे एक वाक्य मध्येमध्ये quote करत आहेत.

Everything that is really great and inspiring is created by the individual who can labor in freedom.

किती सुंदर विचार आहे नं. म्हणजे स्वातंत्र्य मिळाले. मनासारखे जगण्याचे, हवे ते करण्याचे. पण पुढे काय? हाच खरा महत्वाचा प्रश्न आहे.

गेल्या आठवड्यात आम्ही दोघे या विधानावर चर्चा करत होतो. त्यावेळी याने मला अतिशय सोप्या शब्दात वरील वाक्याचा अर्थ समजावला.

बघा हं - आपल्यापैकी प्रत्येक जण अनेक प्रकारे विचार करत असतो. काहीतरी मिळवू पाहत असतो. आपल्याला रोज असंख्य कल्पना सुचत असतात आयुष्य अधिकाधिक समृध्द करण्याच्या. निसर्गाने प्रत्येकाला पुरेशी विचारशक्ती दिली आहे. तरीही मग विचारवंत आणि सामान्य माणसे यांच्यात नक्की फरक काय बर असतो? तर लेबर. कष्ट. स्वातंत्र्यामधील कष्ट.

आपल्यापैकी बऱ्याच जणांचे होते काय की "आपल्याला एक कल्पना सुचली आहे" या गोष्टीच्याच ते प्रेमात पडतात. पण ती कल्पना प्रत्यक्षात उतरविण्यासाठी जे कष्ट, जिद्द, चिकाटी आवश्यक असतात त्याचा मात्र आपल्याकडे अभाव असतो. जसे की  एखाद्या चित्रकाराला अतिशय निसर्गरम्य चित्राची कल्पना सुचणे हा एक भाग, पण त्या विचाराने झपाटून जाऊन त्याने ब्रश, रंग, कॅनवास हातात घेऊन ते चित्र प्रत्यक्षात उतरवणे हा दुसरा भाग. अशा कष्टकरी जीवासाठी यश हे आहेच आहे.



 

Sunday, April 12, 2015

एक छोटेसे पाऊल.. आयुष्य घडविण्यासाठी

नमस्कार,

तुम्ही Leo Babauta हे नाव ऐकले आहे का? माणूस ठरवले तर किती स्वतःमध्ये किती बदल घडवू शकतो याचे हा अवलिया एक उत्तम उदाहरण आहे. त्याच्या अतिशय सुंदर ब्लॉगची लिंक खाली देत आहे.

http://zenhabits.net/

लिओ अगदी जगावेगळे सांगतो असे नाही, पण त्याची शैली विलक्षण आहे हे नक्की. आणि सर्वात महत्वाचे म्हणजे त्यातल्या बऱ्याच समस्यांशी आपण अगदी सहजपणे रिलेट होतो. आणि म्हणून लिओ त्या समस्यांवर काय काय साधे सोपे मार्ग सुचवतोय ह्याचा मागोवा आपण नकळतपणे घेत राहतो.

एक पस्तिशीचा मनुष्य. chain smoker, overweight,  पदरी सहा मुले. आर्थिक परिस्थिती इतकी हलाखीची की काही वेळा मुलांच्याच piggy bank मधून थोडेसे पैसे घेऊन  जेवणाची सोय करायची. आयुष्य बदलायचे इतक्या प्रकारे प्रयत्न करून झाले तरीही अपयश हे ठरलेलेच.

एके दिवशी "हे सर्व बदललेच पाहिजे - यश मिळालेच पाहिजे " ह्या ध्यासाने अंतरंगात  तटस्थपणे डोकावून पाहिले असता अचानक लक्षात आले की  - "अरे, आपण खूप सारे प्रयत्न अनेक दिशांनी करत आहोत, पण त्यामध्ये फोकस चा अभाव आहे. स्वतःमधल्या बदलाची सुरुवात ही फक्त एका छोट्या गोष्टीपासून सुरु करायला हवी. ती सवय अंगी बाणली की मगच दुसऱ्या मुद्याकडे वळायचे. आणि सर्वात महत्वाचे म्हणजे  पडणारे  प्रत्येक पाऊल मनापासून जगायचे. "

मग काय, एका शांत आणि निश्चिंत प्रवासाला सुरुवात झाली. पहिला संकल्प होता धूम्रपान सोडायचा. एकच संकल्प पहिल्या वर्षी, पण सगळे प्रयत्न त्या दिशेने एकवटलेले. वर्षभराने लक्षात आले की आपण १०० टक्के यशस्वी झालो आहोत. मग दुसरा संकल्प.. या माणसाने काय काय achieve केले आहे ते त्याच्या ब्लॉगवर वाचायला मिळेलच तुम्हाला. पण नक्की वाचा कधीतरी.. त्याचे सगळे लेख सावकाशीने वाचा. ठरवले, आणि फक्त एकच निश्चयाने भरलेले पाऊल पुढे टाकले तर आयुष्याला मनासारखा आकार येत जातो यावर नक्की विश्वास बसेल तुमचा.

 

Saturday, April 11, 2015

आठवणींचा डीप फ्रीझर ..

नमस्कार,

थोडे चक्रमच वाटतेय का शीर्षक? आहे खरे. पण त्याहूनही मजेची गोष्ट ही आहे की आपल्या सगळ्यांच्याच घरात आजकाल ही वस्तू येऊ घातली आहे. काही घरांमध्ये तर दुर्दैवाने ती आयुष्याचा अगदी अविभाज्य भाग बनली आहे. म्हणून विचार केला की  व्यक्त होऊयाच जरा ..

आज चिरंजीवांच्या शाळेत एक कार्यक्रम होता - Graduation Day. गैरसमज नको. आमचे बाळ आता कुठे पहिलीत गेले आहे. पण आजकाल upper KG साठीही पदवीदान समारंभ होतो. :) तर हा कार्यक्रम जवळपास दोन तास चालला होता. ४/५ वर्षांची बछडी अगदी धिटुकलेपणाने काहीबाही सदर करत होती. आणि मुलांचे आईवडील दुप्पट उत्साहाने या प्रसंगाचे चित्रीकरण करत होते. आणि आपल्या पाल्याचा कार्यक्रम झाला की  पुन्हा मोबाईलमध्ये रममाण होत होते.

मला अशा प्रकारांची एकूणच मजा वाटते आजकाल. म्हणजे फोटो काढणे या प्रकाराला विरोध नाही हं माझा. काही महत्वपूर्ण क्षण कॅमेऱ्यात बंदिस्त करून अजरामर करणे ही नक्कीच आनंददायी गोष्ट आहे. पण शिंका आल्यासारखे, अगदी आततायीपणाने आणि "फोटो काढणे is a norm, and hence must" अशा अविर्भावात फोटो काढणे हे कितपत समाधान देणारे असेल याविषयी मला अगदी प्रामाणिक शंका आहे. आणि आताचा क्षण ओरबाडल्यासारखा मुठीत पकडून शिळा करायचा, आठवणींच्या डीप फ्रीझर मध्ये ठेवायचा- जवळपास कधीही न बाहेर काढण्यासाठी - या प्रकारात त्या गोष्टीची सगळी मजाच आपण घालवून टाकतो असे नाही वाटत तुम्हाला?

कशाच्या मागे धावतोय नक्की आपण.. why are we forgetting to eat fresh from the farm, and constantly re-heating the things which have lost their aatma?...

तुम्ही Antoine De Saint चे "The Little Prince" पुस्तक वाचलेय का? त्यामध्ये  तो प्रिन्स एके ठिकाणी म्हणतो - If I had fifty-three minutes time to spend as I liked, I should walk at my leisure toward a spring of fresh water."

आताचा क्षण उद्या, परवा कधीतरी जगू म्हणून शिलकीत ठेऊन द्यायचा, आणि उद्या, परवाही तेच करायचे… शेवटी उरते ते सत्वहीन, भकास रिकामेपण. खूप खूप negative वाटतेय का? असेल कदाचित. पण थोडा विचार करायला काय हरकत आहे.

डीप फ्रीझर ही सोय नक्कीच आहे पण काही वेळा तरी ताजे गरमागरम अन्न घेऊया. आला क्षण पूर्णपणे अनुभवत जगूया. काय म्हणताय ?

 

Thursday, April 9, 2015

Dale Chihuly: इस शीशे पे दिल आ गया…

नमस्कार,

बरोबर दीड वर्षाने पुन्हा एकदा ब्लॉगकडे फिरकले आहे. :) आता थोडा नियमितपणा आणिन म्हणतेय लिखाणात. बघू या कसे जमते ते.

तर, निमित्त झाले एका नवीन YouTube video चे.

थोडा वेळ होता लंच ब्रेक मध्ये तर online लोकप्रभा अंक चाळत बसले होते. त्यात श्री. अमित सामंत यांचा एक लेख वाचनात आला. लेखाचे नाव होते - काचेचे गाव. त्यात त्यांनी न्यूयॉर्क मधील एका काचेच्या museum चा उल्लेख केला होता. त्यात असलेले fern green tower चे १५ फुटी काचशिल्प पाहून उत्सुकता चाळवली. वाचताना कळले की हे Dale Chihuly या जगद्विख्यात कलाकाराचे शिल्प आहे. मग काय, लगेच YouTube शोधले. खाली दिलेली लिंक जरूर बघा. काचेच्या तुकड्यांमध्ये हा अवलिया असे काही भ्रम करतोय की  ज्याचे नाव ते. निव्वळ अप्रतिम.

https://www.youtube.com/watch?v=OndIFim3w0I

खाली वानगीदाखल त्याच्या काही कलाकृती टाकत आहे- इंटरनेट वरून मिळालेल्या अर्थात !



आणि हा त्यांचा जनक -  Dale Chihuly !!




 

पुण्यनगरीतील वाहतूकव्यवस्था आणि वाहनांवरील साहित्यसंपदा: एक अभ्यासपूर्ण विवेचन !!

नमस्कार, सुमारे दशकभर पुण्यात राहिल्यावर या नगरीच्या विद्वत्तेचा आम्हाला स्पर्श झाला नसता तरच नवल. त्यामुळे झालेय काय, कोणत्याही गोष्टीची...