नमस्कार,
जनरली रविवार म्हटले की डोळ्यासमोर शुद्ध आराम आणि शून्य काम असे सुट्टीचे चित्र उभे राहते. पण आजचा रविवार समस्त पुणेकरांसाठी (खास करून महिलावर्गासाठी) अगदी वेगळा उगवला होता. निमित्त होते मिलिंद सोमण गेली तीन वर्षे यशस्वीपणे ऑर्गनाईझ करत असलेल्या "Pinkathon" या मॅरेथॉनचे.
कालचा शनिवार हा रविवार पहाटे दीड पर्यंत लांबला होता. "वजनदार" हा मस्त फील गुड चित्रपट, त्यानंतर निवांतपणे झालेले मनपसंद डिनर आणि हे कमी म्हणून की काय, मला लागलेले जिलेबी-रबडीचे डोहाळे (!!!) पुरवण्यासाठी नवरोजींनी रात्री बारा पर्यंत केलेली मॅरेथॉन गाडी-पीट ! (इतके करूनही शेवटी गुलाबजाम-रबडीवर समाधान मानावे लागले तो भाग अलहिदा.) घरी साडेबाराला पोचल्यावरही चिरंजीव टक्क जागे असल्यामुळे त्यांच्याबरोबर टिवल्याबावल्या करण्यात रात्रीचा दीड वाजला. त्यावेळी पावणेपाचचा गजर लावताना अगदी जीवावर आले होते. गजर प्रामाणिकपणे वाजल्यावर "आता ह्याचा गळा घोटावा का?" असा क्रूर विचारही एक क्षण मनात येऊन गेला. पण अशा मोहाच्या क्षणांवर विजय मिळवला तर अमर्याद आनंदप्राप्ती होते अशी काहीशी स्वरचित (किंवा दुसऱ्या कोणाचीही, doesn't matter) सुभाषिते आळवत निमूटपणे स्वतःचे आवरून माझ्या सखिलाही जागे केले आणि महत्प्रयासाने पहिला गिअर टाकला. साडेपाचला ग्राउंडवर पोचले तर वाहनांची तोबा गर्दी झाली होती. थोड्या लांब एका बोळात गाडी कशीबशी घुसवली आणि पार्किंग मिळाल्यावर स्वर्गाचे तिकीट मिळाल्याच्या आनंदात मुख्य व्हेन्यूकडे जायला निघाले.
एखाद्या समारंभाला आल्यासारख्या नटून-थटून, आणि पळण्याची जय्यत तयारी करून आलेल्या ललना, चिमुरड्या आणि आजीबाई पाहिल्यावर अंगात उत्साह न संचारता तरंच नवल. त्यातील कित्येकांची ही पहिलीच मॅरेथॉन होती. सगळ्या वातावरणातच Pinkathon चे गारुड भरून राहिले होते. प्रत्यक्ष रेस जरी सातच्या आसपास सुरु होत असल्या तरी आधीचा तासभर झुम्बा आणि वॉर्म अप. स्टेज वर झुंबा करणारे कलाकार रबराचे बनले असल्यागत अविरत थिरकत होते. त्यांच्या स्टेप्सशी मॅच करताना आमच्यासारख्या पामर वृद्धांची तारांबळ उडत होती. पण कोणीही आपल्याला बघत नाहीये, जज्ज करत नाहीये, आणि सर्वजण स्वतःतच रममाण झालेत, हे पाहून मनसोक्त नाचून घेतले. स्वतःला मोकळे करण्यासारखा दुसरा आनंद नाही हे खरे. प्रत्यक्ष रनिंग ३ किमी चे असले तरी एकूण चालणे/धावणे झाले ९ किमी इतका IISER चा कॅम्पस भव्य आहे. माझ्यासारख्या असंख्य जणींची रेस होती स्वतःशीच. स्वतःला आजमावण्यासाठीच. आपण हे करू शकतो या जाणीवेची शिदोरी जमवण्यासाठी. रेस संपल्यावर "Yes, I did it !!" हा क्षण किती सुखद असतो नं?
जनरली रविवार म्हटले की डोळ्यासमोर शुद्ध आराम आणि शून्य काम असे सुट्टीचे चित्र उभे राहते. पण आजचा रविवार समस्त पुणेकरांसाठी (खास करून महिलावर्गासाठी) अगदी वेगळा उगवला होता. निमित्त होते मिलिंद सोमण गेली तीन वर्षे यशस्वीपणे ऑर्गनाईझ करत असलेल्या "Pinkathon" या मॅरेथॉनचे.
कालचा शनिवार हा रविवार पहाटे दीड पर्यंत लांबला होता. "वजनदार" हा मस्त फील गुड चित्रपट, त्यानंतर निवांतपणे झालेले मनपसंद डिनर आणि हे कमी म्हणून की काय, मला लागलेले जिलेबी-रबडीचे डोहाळे (!!!) पुरवण्यासाठी नवरोजींनी रात्री बारा पर्यंत केलेली मॅरेथॉन गाडी-पीट ! (इतके करूनही शेवटी गुलाबजाम-रबडीवर समाधान मानावे लागले तो भाग अलहिदा.) घरी साडेबाराला पोचल्यावरही चिरंजीव टक्क जागे असल्यामुळे त्यांच्याबरोबर टिवल्याबावल्या करण्यात रात्रीचा दीड वाजला. त्यावेळी पावणेपाचचा गजर लावताना अगदी जीवावर आले होते. गजर प्रामाणिकपणे वाजल्यावर "आता ह्याचा गळा घोटावा का?" असा क्रूर विचारही एक क्षण मनात येऊन गेला. पण अशा मोहाच्या क्षणांवर विजय मिळवला तर अमर्याद आनंदप्राप्ती होते अशी काहीशी स्वरचित (किंवा दुसऱ्या कोणाचीही, doesn't matter) सुभाषिते आळवत निमूटपणे स्वतःचे आवरून माझ्या सखिलाही जागे केले आणि महत्प्रयासाने पहिला गिअर टाकला. साडेपाचला ग्राउंडवर पोचले तर वाहनांची तोबा गर्दी झाली होती. थोड्या लांब एका बोळात गाडी कशीबशी घुसवली आणि पार्किंग मिळाल्यावर स्वर्गाचे तिकीट मिळाल्याच्या आनंदात मुख्य व्हेन्यूकडे जायला निघाले.
एखाद्या समारंभाला आल्यासारख्या नटून-थटून, आणि पळण्याची जय्यत तयारी करून आलेल्या ललना, चिमुरड्या आणि आजीबाई पाहिल्यावर अंगात उत्साह न संचारता तरंच नवल. त्यातील कित्येकांची ही पहिलीच मॅरेथॉन होती. सगळ्या वातावरणातच Pinkathon चे गारुड भरून राहिले होते. प्रत्यक्ष रेस जरी सातच्या आसपास सुरु होत असल्या तरी आधीचा तासभर झुम्बा आणि वॉर्म अप. स्टेज वर झुंबा करणारे कलाकार रबराचे बनले असल्यागत अविरत थिरकत होते. त्यांच्या स्टेप्सशी मॅच करताना आमच्यासारख्या पामर वृद्धांची तारांबळ उडत होती. पण कोणीही आपल्याला बघत नाहीये, जज्ज करत नाहीये, आणि सर्वजण स्वतःतच रममाण झालेत, हे पाहून मनसोक्त नाचून घेतले. स्वतःला मोकळे करण्यासारखा दुसरा आनंद नाही हे खरे. प्रत्यक्ष रनिंग ३ किमी चे असले तरी एकूण चालणे/धावणे झाले ९ किमी इतका IISER चा कॅम्पस भव्य आहे. माझ्यासारख्या असंख्य जणींची रेस होती स्वतःशीच. स्वतःला आजमावण्यासाठीच. आपण हे करू शकतो या जाणीवेची शिदोरी जमवण्यासाठी. रेस संपल्यावर "Yes, I did it !!" हा क्षण किती सुखद असतो नं?
गेली तीन वर्षे मिलिंद सोमण हे गुणी व्यक्तिमत्व या मॅरेथॉनच्या माध्यमातून brest cancer विषयी जागृती करत आहे. एकंदरीतच निरोगी जीवनशैलीचा व्यायाम हा किती महत्वाचा भाग आहे हे पटवून देण्याचा प्रयत्न करत आहे. तीन वर्षांपूर्वी त्यांनी रुजवलेल्या कल्पनेचा आता वटवृक्ष झाला आहे. Pinkathon ही केवळ स्पर्धा नं राहता तो एक ब्रॅन्ड झाला आहे. पुढील वर्षी मी ५ किमी धावण्याचा संकल्प केला आहे. तोपर्यंत See you Pinkathon !!!
No comments:
Post a Comment