नमस्कार,
थोडे चक्रमच वाटतेय का शीर्षक? आहे खरे. पण त्याहूनही मजेची गोष्ट ही आहे की आपल्या सगळ्यांच्याच घरात आजकाल ही वस्तू येऊ घातली आहे. काही घरांमध्ये तर दुर्दैवाने ती आयुष्याचा अगदी अविभाज्य भाग बनली आहे. म्हणून विचार केला की व्यक्त होऊयाच जरा ..
आज चिरंजीवांच्या शाळेत एक कार्यक्रम होता - Graduation Day. गैरसमज नको. आमचे बाळ आता कुठे पहिलीत गेले आहे. पण आजकाल upper KG साठीही पदवीदान समारंभ होतो. :) तर हा कार्यक्रम जवळपास दोन तास चालला होता. ४/५ वर्षांची बछडी अगदी धिटुकलेपणाने काहीबाही सदर करत होती. आणि मुलांचे आईवडील दुप्पट उत्साहाने या प्रसंगाचे चित्रीकरण करत होते. आणि आपल्या पाल्याचा कार्यक्रम झाला की पुन्हा मोबाईलमध्ये रममाण होत होते.
मला अशा प्रकारांची एकूणच मजा वाटते आजकाल. म्हणजे फोटो काढणे या प्रकाराला विरोध नाही हं माझा. काही महत्वपूर्ण क्षण कॅमेऱ्यात बंदिस्त करून अजरामर करणे ही नक्कीच आनंददायी गोष्ट आहे. पण शिंका आल्यासारखे, अगदी आततायीपणाने आणि "फोटो काढणे is a norm, and hence must" अशा अविर्भावात फोटो काढणे हे कितपत समाधान देणारे असेल याविषयी मला अगदी प्रामाणिक शंका आहे. आणि आताचा क्षण ओरबाडल्यासारखा मुठीत पकडून शिळा करायचा, आठवणींच्या डीप फ्रीझर मध्ये ठेवायचा- जवळपास कधीही न बाहेर काढण्यासाठी - या प्रकारात त्या गोष्टीची सगळी मजाच आपण घालवून टाकतो असे नाही वाटत तुम्हाला?
कशाच्या मागे धावतोय नक्की आपण.. why are we forgetting to eat fresh from the farm, and constantly re-heating the things which have lost their aatma?...
तुम्ही Antoine De Saint चे "The Little Prince" पुस्तक वाचलेय का? त्यामध्ये तो प्रिन्स एके ठिकाणी म्हणतो - If I had fifty-three minutes time to spend as I liked, I should walk at my leisure toward a spring of fresh water."
आताचा क्षण उद्या, परवा कधीतरी जगू म्हणून शिलकीत ठेऊन द्यायचा, आणि उद्या, परवाही तेच करायचे… शेवटी उरते ते सत्वहीन, भकास रिकामेपण. खूप खूप negative वाटतेय का? असेल कदाचित. पण थोडा विचार करायला काय हरकत आहे.
डीप फ्रीझर ही सोय नक्कीच आहे पण काही वेळा तरी ताजे गरमागरम अन्न घेऊया. आला क्षण पूर्णपणे अनुभवत जगूया. काय म्हणताय ?
थोडे चक्रमच वाटतेय का शीर्षक? आहे खरे. पण त्याहूनही मजेची गोष्ट ही आहे की आपल्या सगळ्यांच्याच घरात आजकाल ही वस्तू येऊ घातली आहे. काही घरांमध्ये तर दुर्दैवाने ती आयुष्याचा अगदी अविभाज्य भाग बनली आहे. म्हणून विचार केला की व्यक्त होऊयाच जरा ..
आज चिरंजीवांच्या शाळेत एक कार्यक्रम होता - Graduation Day. गैरसमज नको. आमचे बाळ आता कुठे पहिलीत गेले आहे. पण आजकाल upper KG साठीही पदवीदान समारंभ होतो. :) तर हा कार्यक्रम जवळपास दोन तास चालला होता. ४/५ वर्षांची बछडी अगदी धिटुकलेपणाने काहीबाही सदर करत होती. आणि मुलांचे आईवडील दुप्पट उत्साहाने या प्रसंगाचे चित्रीकरण करत होते. आणि आपल्या पाल्याचा कार्यक्रम झाला की पुन्हा मोबाईलमध्ये रममाण होत होते.
मला अशा प्रकारांची एकूणच मजा वाटते आजकाल. म्हणजे फोटो काढणे या प्रकाराला विरोध नाही हं माझा. काही महत्वपूर्ण क्षण कॅमेऱ्यात बंदिस्त करून अजरामर करणे ही नक्कीच आनंददायी गोष्ट आहे. पण शिंका आल्यासारखे, अगदी आततायीपणाने आणि "फोटो काढणे is a norm, and hence must" अशा अविर्भावात फोटो काढणे हे कितपत समाधान देणारे असेल याविषयी मला अगदी प्रामाणिक शंका आहे. आणि आताचा क्षण ओरबाडल्यासारखा मुठीत पकडून शिळा करायचा, आठवणींच्या डीप फ्रीझर मध्ये ठेवायचा- जवळपास कधीही न बाहेर काढण्यासाठी - या प्रकारात त्या गोष्टीची सगळी मजाच आपण घालवून टाकतो असे नाही वाटत तुम्हाला?
कशाच्या मागे धावतोय नक्की आपण.. why are we forgetting to eat fresh from the farm, and constantly re-heating the things which have lost their aatma?...
तुम्ही Antoine De Saint चे "The Little Prince" पुस्तक वाचलेय का? त्यामध्ये तो प्रिन्स एके ठिकाणी म्हणतो - If I had fifty-three minutes time to spend as I liked, I should walk at my leisure toward a spring of fresh water."
आताचा क्षण उद्या, परवा कधीतरी जगू म्हणून शिलकीत ठेऊन द्यायचा, आणि उद्या, परवाही तेच करायचे… शेवटी उरते ते सत्वहीन, भकास रिकामेपण. खूप खूप negative वाटतेय का? असेल कदाचित. पण थोडा विचार करायला काय हरकत आहे.
डीप फ्रीझर ही सोय नक्कीच आहे पण काही वेळा तरी ताजे गरमागरम अन्न घेऊया. आला क्षण पूर्णपणे अनुभवत जगूया. काय म्हणताय ?
No comments:
Post a Comment